|
||||||
|
|
||||||
|
|
Monday, June 11, 2007 خيلی وقت بود که احساس می کردم کم دارمش. خيلی وقت بود که در خلا نبودنش زندگي می کردم. بی که مشکلی داشته باشم. فقط هراز گاهی که فکر می کردم دلم تنگش می شد. حالا هم مريم دوباره يادم انداخته. موقع خداحافظی گفت که دارد می رود دنبال انسان شدن. دنبال آن چيزی که دوست داشته و از دستش داده. دنبال آن ارزشهايی که به اين راحتی ها ديده نمی شوند چه برسد که بخواهند به سادگی به دست آیند. راستش دلم تنگ شده بود. تنگ ديدن آدمهايی که هنوز فکر می کنند. احساس می کنند. تنگ ديدن آدمهايی که توی روزمرگی هاشان غرق نشده اند. دلم تنگ شده بود برای شنيدن حرفهای دل آدمها. برای دوستيهايی که کمی عميق تر از سلام و عليک و «هوا خوبه» ی هر روزه اند. دلم تنگ شده بود و حالا که مريم به داد تنگی دلم رسيد دلم نيامد ننوشته فراموشش کنم. می نويسم نه که کسی بخواند. می نويسم که به ياد داشته باشم هنوز دوستانی هستند که به دوستيشان نياز دارم. Monday, April 23, 2007 امشب توی دانشگاه کنسرت موسيقی سنتی ترکيه بود. ما هم احساس فرهنگ مشترک بهمون دست داد و رفتيم. جای شما خالی خيلی هم جالب بود، هرچند قسمت اولش يه کم زيادی يکنواخت و خسته کننده بود اما بعد از اومدن خواننده ی خوش صداشون که يک خانم جوان بسيار محترم بود (معلومه ازش خوشم اومده؟!) همه ی سالن به هيجان اومدن. بهترين قسمت برنامه اولين آهنگشون بود که يک شعر کاملا فارسی رو با لهجه ی شيرين ترکی خوند. ما هم ديگه عِرق ملی مون گل کرد و تا آخر دنبال کلمه های فارسی می گشتيم توی بقيه ی شعرها که به زبان ترکی بودن. و البته کلی پيدا کرديم! دستگاههای موسيقيشون هم که عين ماست. توی برگه ی توضيحی که بهمون داده بودند زير اسم هر آهنگ، مقامش رو هم نوشته بودند و مقامهاشون مثل ما بود: راست، ماهور، سه گاه، بيات، ... اين هم شعر فارسی که خوندن: آمد نسيم صبحدم ترسم که آزارش کند تحريک زلف عنبرش از خواب بيدارش کند. Sunday, April 08, 2007 پريروز جشن نوروز ايرانی های دانشگاه راتگرز بود. جای شما خالی، خوب بود. اما نمی دونم چرا شامشون، که رشته پلو بود با کوفته و مرغ، برنج دم نکشيده ی آمريکايی شده بود با کوفته ای که بيشتر مزه ی گوشت همبرگر نپخته می داد و مرغ سوخاری! دستشون البته درد نکنه، ولی کاش اقلا برنج رو می گذاشتن دم بکشه يه کم! از غذا که بگذريم، ديدن دوباره ی يک عالم ايرانی شيک و خوشگل و سرحال خيلی احساس خوبی بهم داد. هرچقدر فکر می کنم نمی دونم چرا تصور ما از آمريکايی ها آدمهای سرحال و شادی بود که هميشه به خودشون می رسن و درست زندگی می کنند. درسته که شايد مثلا مردم نيويورک تا حد زيادی اينجوری باشن اما اينجا توی نيوجرسی، آدمهايی رو می بينی که از بس به خودشون رسيدن(!) هيکلشون 4برابر يک آدم معمولی ايرانيه، کسانی که از بس هدف و انگيزه توی زندگی نداشتن به هر چيز ناپايداری چنگ می اندازن تا يک لحظه خوش باشن، کسانی که حتی راه رفتنشون مثل آدمهای آويزونه! مسلما خيلی ها هم پيدا می شن که آدمهای درست و حسابی و موفق و خلاصه پدر مادر داری هستن، اما درصدشون خيلی کمتر از اون چيزيه که من فکر می کردم. حالا، توی همچين کشوری، جمع شدن دوباره ی ايرانی هايی که همه دست کم به خاطر هدفی از خونه و کشورشون جدا شدن و اينجا با سختی خوشايندی که برای رسيدن به هدفشون انتخاب کردن دارن يه کاری انجام می دن، خيلی برام لذت بخش بود. همه ی اين حرفهای بی ربط رو گفتم که بگم خيلی دلم برای ايران تنگ شده! Friday, March 30, 2007 راجع به بمب گوگلی 300: اول اينکه اسم سايت هست پروژه ی 300، ما هم می گيم پروژه ی سيصد! دوم اينکه قراره به اين سايت "300 the movie" لينک بديم که طراحی شده تا با نوشته ها و تصاويرش نشون بده فيلم 300 تا چه حد غيرواقعی ساخته شده. يک جور اعتراض به فيلم و سازنده ی فيلم. شايد حداقل کاری که از دستمون برمياد. سوم اينکه اين هم لينک! نمی دونم اين که توی يک سايت چند بار به صفحه ی مربوطه لينک بديم يا يک بار فرقی داره يا نه به هرحال من چهار، پنج باری لينک دادم! چهارم هم اينکه از اون روبان بالای صفحه خيلی خوشم اومد. حالا اگه راجع به 300 نبود هم شايد می گذاشتمش يه خورده وبلاگم کادويی بشه! Thursday, March 29, 2007 ديشب برای دومين بار داشتم داستان "مربای شيرين" هوشنگ مرادی کرمانی رو می خوندم. ديدم داستان خوب نوشتن اونقدرها که آدم فکر می کنه سخت نيست. سخت هست از اين نظر که بايد بتونی خيلی خوب داستانی رو که توی ذهنت داری با کلمه توضيح بدی، بايد بتونی تک تک حرکات و اتفاقات رو جوری تعريف کنی که انگار واقعی هستن. اما آسونه چون لازم نيست کلی تشبيه و تمثيل به کار ببری، می تونی همين جور که حرف می زنی، با زبون مردم توی کوچه داستان رو بنويسی. اتفاقا فکر می کنم که وقتی داستان در مورد همين مردم معمولی با زندگی روزمره ی ساده اما قشنگشون هست، اگر با زبونی به جز سادگی بنويسی اصلا چيز خوبی از آب در نمياد. هرچی هست مرادی کرمانی استاد اين ساده اما دقيق نوشتنه! Wednesday, March 28, 2007 اولين شب شعر سال نو، می شه گفت هم خوب بود هم بد. بد بود چون خيلی ها نيومده بودند و فقط 4نفر بوديم. خوب بود چون به جای يک جمع نيمه رسمی که حتی بحث های شعريش چندان هيجان انگيز نيست، يک جمع خوب 4 (و بعد از دو ساعت 5) نفره داشتيم که از هرجايی و هرچيزی که دلمون خواست گفتيم و شنيديم. يه جورايی درست شده بود مثل ايران! Sunday, March 25, 2007 Friday, March 23, 2007 گفتگوها دارم که اگر واژه توان داشت ترا می گفتم واژه ها دارم در سر که اگر... خلوتی بود و دلی بود ترا می گفتم دارم از کوچه آن خاطره ها می گذرم گوش کن گوش... ترا می گویم تو که همدردی و همدل تو که معنای بهاری و بهاری و بهار همزبانی و چه می دانم در کجائی و کجائی است دلت این قدر هست که از جنس منی و همزبانی می توانم به تو از دورترین نقطه خاک با کلامی برسانم عالمی واژه و حرف و سخن و خاطره را و بگویم نوروز... تو بدانی که چه می گویم و بگویم: صد سال بهتر از این... و نخندی به امیدی که مراست و بدانی که بهار سایه سبز خدا در قفس امروزست. (اين شعر رو يکی از دوستانم به همراه تبريک عيد برام فرستاده. نمی دونم شاعرش خودشه يا کس ديگه. به هرحال ازش ممنونم.) Wednesday, March 21, 2007 نوروز رو دوست دارم. نه فقط به خاطر اينکه سال نو می شه، نه فقط برای اينکه چند روز جشن و شاديه. نوروز رو دوست دارم چون هويتم باهاش پيوند خورده. از وقتی چشم باز کردم نوروز برام نشونه ی همه ی چيزهای تازه و خوب دنيا بوده. نشونه ی پاکيزگی، تازگی، سبزی، روشنی، شادی... نشونه ی يک تحول خوب که لحظه ی تحويل سال از خدا می خوايم. اميدوارم امسال برای همه سال خوبی باشه. يک سال پر از تندرستی، شادی، پيروزی برای ايرانی ها و سربلندی برای ايرانمون. بهارتون مبارک. نوروزتون فرخنده. سال نو مبارک! اين چند روز اونقدر مشغول خونه تکونی بوديم که فرصت نکردم بيام اينجا چيزی بنويسم. همه ی کارها رو گذاشته بوديم برای آخرين آخرهفته (شنبه و يکشنبه) و به اين خيال خوش بوديم که می شه کل خونه رو توی دو روز تکوند! اما يکشنبه مون با خريد و چيزهای ديگه پر شد و کار خونه تکونی نه تنها به دوشنبه که حتی به آخرين ساعتهای سال يعنی غروب سه شنبه هم کشيد. اما خوشبختانه لحظه ی تحويل سال سفره ی هفت سينمون کامل، شمعهامون روشن و آب سماورمون در حال جوشيدن بود :) Saturday, March 17, 2007 ديشب صحبت يکی از استادان قديمی امير بود. استاد زبان و فرهنگ فارسی و موسس بنياد نيشابور، دکتر فريدون جنيدی. گفتم برم ببينم توی اينترنت چيزی در موردش پيدا می کنم يا نه، که ديدم بله، بنياد نيشابور اصلا يک سايت داره و کلی مطلب هيجان انگيز در مورد زبان پارسی و فرهنگ و رسوم ايرانی می شه توش پيدا کرد. اين آقای جنيدی، اينجوری که من از تعريفهای امير و همينطور از سايت نيشابور فهميدم، بايد خيلی آدم باسواد و دلسوزی برای ايران باشه. من که نديد، قبولش دارم! يک مطلب خيلی جالب هم در مورد نوروز داره. اينجور که اينجا توضيح داده اين هفت سين ما (که هميشه هم سرش بحث بوده که قبلا هفت شين بوده يا نبوده) اصلا ربطی به حرف سين نداره، بلکه منظور "هفت سينی" بوده. خودتون بخونيد: جشن نوروز و سه کردار نمادين در آيين های نوروزی |
|||||
تشکر
