|
||||||
|
|
||||||
|
|
Tuesday, October 24, 2006 دانشگاه پرينستون، احتمالا مثل اکثر دانشگاههای ديگه ی اينجا، کلاس های آموزشی برای زبانهای مختلف دنيا داره که دانشجوها خارج از برنامه درسی شون می تونن توی اين کلاس ها شرکت کنند و زبان ياد بگيرند. خدا رو شکر زبان فارسی هم تا بحال کسانی رو داشته که برای درس دادنش اعلام آمادگی کنند و کلاس فارسی دست کم چندين ساله که به طور مرتب برگزار می شه. من هم از روی کنجکاوی چند بار سری به کلاس ها زدم! جالبه که عده زيادی از دانشجوهای ايرانی نسل دومی که فارسی رو خوب بلد نيستند يا حتی دانشجويان غيرايرانی (آمريکايی، اروپايی، آسيايی، آفريقايی و هرجايی که بگيد!!) توی کلاس های فارسی شرکت می کنند و شديدا برای دونستن فرهنگ ايرانی علاقه نشون می دن. درست برخلاف چيزی که توی اجتماع واقعی، بين آدم بزرگها، ديده می شه. داشتم فکر می کردم اگر دولتمردان ما از کاری که معلم ساده ی کلاس فارسی دانشگاه انجام داده کمی ايده می گرفتند (بگيرند!) می شد که توی دنيای سياه امروز هم ببينيم که مردم دنيا دوستمون دارند و برای شناخت فرهنگ و زبان ما - که قرنها تاريخ با خودش داره- چقدر می تونند مشتاق باشند. خيلی از اين دانشجويان زبان فارسی که معمولا تابستونها به کشورهای ديگه سفر می کنند تا بحال نتونستند ويزای ايران رو بگيرند (به دليل همون مشکل هميشگی ايران و آمريکا، همون مشکلی که باعث می شه ايرانی ها هم برای ويزای آمريکا با مشکل مواجه بشن). متاسفانه اين افراد برای تقويت زبان فارسی مجبور می شن به افغانستان سفر کنند. تعجبی نداره که اکثرشون به لهجه افغانی فارسی صحبت می کنند. لهجه افغانی شيرينه اما آيا ايران مهد اصلی زبان فارسی نيست؟ و احيانا افغانستان همون کشوری نبود که تا چند سال پيش جنگ داخلی به مردمش مجال زندگی نمی داد؟ و همين امروز مگه وضعيت کشور ما از نظر امنيت، اقتصاد، پاکيزگی، فرهنگ و هر چيز ديگه ای که بشه تصور کرد دست کم از افغانستان بهتر نيست؟ متاسفانه سياست بالای تمام اين حرفهاست... |
|||||
تشکر
