|
||||||
|
|
||||||
|
|
Thursday, June 23, 2005 مهلت تبليغات مرحله ی دوم هم تمام شد. همه ی تلاشمان را کرديم. اول که برای معين تا آنجا که توان و خلاقيت داشتيم تبليغ کرديم و از خوبيهايش گفتيم و آينده ی خوش را نويد داديم. نتيجه اش آنجور که می خواستيم نشد. حالا با کم کردن توقعاتمان داريم از هاشمی حمايت می کنيم و باز هم در دفاع از آنچه فکر می کنيم درست است، کم نگذاشته ايم. نمی دانم جمعه چه خواهد شد؟ باز هم قرار است احمدی نژاد از صندوقها بيرون بيايد يا اين بار بازی برای برد هاشمی است؟ شايد هم بنا بر چيزی باشد که حضور ما بتواند نتيجه اش را عکس کند. نمی دانم، واقعا نمی دانم جريان از چه قرار است! گيج شده ام به تمام معنا! اما حاضر نيستم در اين گيجی مفرط هم خودم را عقب بکشم و گوشه ای بنشينم به نظاره که "ديگران" چه می کنند! من سهم خودم را -قسمتی از سهم خودم را- جمعه ادا خواهم کرد. بقيه اش مربوط به زمانی است که هاشمی يا احمدی نژاد -هرکدامشان- سر کار آمدند. آنوقت، مهمترين قسمت سهم من است. بايد حواسم به همه چيز باشد. بايد حواس همه مان باشد که وظيفه ی رئيس جمهور اين است که مردم کشورش را تامين کند. چه اقتصادی باشد، چه سياسی و اجتماعی و فرهنگی و امنيتی، و چه از لحاظ آزادی. آزادی به آن معنا که تا جايی که به ديگری آسيبی نمی رسانی مختاری هر کاری که دوست داشته باشی انجام دهی. می دانم که تا رسيدن به اين تعريف آزادی فاصله ی بسياری داريم. می خواهم بگويم از اين خواسته مان کوتاه نياييم. گيرم که کسی که رئيس جمهور می شود خواسته های ما را محترم ندارد! خودمان خواسته هايمان را محترم بداريم و بر آنها پا فشاری کنيم. |
|||||
تشکر
