|
||||||
|
|
||||||
|
|
Thursday, December 23, 2004 چند نقدی که از "دوئل" ساخته ی احمدرضا درويش خواندم، نقدهای نسبتا خوبی بودند. نه می خواستند بيخود فيلم را بزرگ کنند و نه برعکس! خيلی منطقی پرداخته بودند به اينکه کارگردانی خوب بوده، باری ها عالی بوده، فيلمنامه ضعيف بوده... و البته اين که "دوئل" پرخرج ترين فيلم سينمای ايران بعد از انقلاب است شايد بيشتر از هر چيز باعث شده که منتقدان با وسواس بيشتری روی فيلم نظر بدهند. من کاری به مسائل فنی ندارم. ديروز فيلم را ديدم و به عنوان يک بيننده می خواهم بگويم که از آن لذت بردم. نه به خاطر اين که فيلمنامه اش فوق العاده بود. نه! من هم می گويم که شايد ميشد خيلی بهتر از اينها فيلمنامه را نوشت. اما آنچه که اول از همه و بيشتر از همه روی من تاثير داشت صحنه هايی بود که از جبهه و از جنگ نشانم داد. فيلم دفاع مقدس در اين سالها زياد ساخته شده. خيلی هاشان را هم ديده ام. اما به جرات می گويم هيچکدام تا اين اندازه مرا نزديک نبرده بود. اينهمه کتاب خوانده ام درباره ی جنگ ايران و عراق، اينهمه مطلب نوشته اند در روزنامه ها از ويرانی شهرهای جنوبی کشور، اينهمه برنامه و فيلم در تلويزيون و سينما راجع به دفاع مقدس نشان داده اند، اما هيچکدام به اندازه ی اين فيلم 130 دقيقه ای به من نفهمانده بود که در جبهه واقعا جان آدم کف دستش است، هيچوقت نفهميده بودم آوارگی يعنی چه، نمی دانستم حمله ی ناگهانی به شهرم، به خانه ام، به عزيزانم چه طعمی دارد. هيچوقت فکر نمی کردم اينقدر همه چيز به آدم نزديک باشد... چيز ديگری که از آن لذت بردم بازی عالی پژمان بازغی بود. ديرباز و پريوش نظريه هم خيلی خوب بودند. سعيد راد هم. اما بازغی به اعتقاد من چيز ديگری بود! البته اينها نظر منِ تماشاگرِ غير حرفه ای است! در هر حال اگر فيلم را نديده ايد هرچه زودتر دست به کار شويد! هر چه نباشد پرخرج ترين فيلم 25 سال اخير سينمای ايران که هست! |
|||||
تشکر
