بسياری از نخستين ها، توهم است: نخستين روز، نخستين ساعت، نخستين نگاه، نخستين کلمات عاشقانه...
ياد، عين واقعه نيست، تخيل آن است، يا وَهم آن.
ياد، فريبمان می دهد. حتی عکس ها راست نمی گويند. حتی عکس ها.
چيزی بيش از ياد، بيش از عکس، بيش از نامه های عاشقانه، بيش از تمام نخستين ها عشق را زنده نگه می دارد: جاری کردن عشق، سَيَلان دائمی آن. در گذشته ها به دنبال آن لحظه های ناب گشتن، آشکارا به معنای آن است که آن لحظه ها، اينک، وجود ندارند.
آتشی که خاکستر شده، عزيز من، آتش نيست -حتی اگر داغِ داغ باشد.
تشکر
