کتاب "شاهدخت سرزمين ابديت" را يک ماهی می شود که خوانده ام. نخواستم همان موقع درباره اش چيزی بنويسم. فکر کردم شايد بهتر باشد کمی صبر کنم تا احساساتم فروکش کند!
حالا، بعد از يک ماه، نظرم هنوز همان است؛ که داستانی بود متفاوت. و خوبی اش هم در همين است، که متفاوت است و خلاقانه و کاملا ايرانی. مخلوطی است از يک داستان قرن بيستمی(!) با افسانه ای که نمونه اش را مادر بزرگها برايمان گفته اند. و آرش حجازی چه خوب اين دو را کنار هم قرار داده!
به عقيده ی من، نسل ما به کتابهايی مثل آن نياز دارد.
تشکر
