|
||||||
|
|
||||||
|
|
Friday, June 18, 2004 به مناسبت درگذشت (يا شهادت؟!) دکتر شريعتی: يکی بود، يکی نبود، غير از "خدا"، هيچ چی نبود. هيچ کی نبود. خدا تنها بود. خدا مهربان بود. خدا بينا بود، خدا دوستدار زيبايی بود، خدا دوستدار نيکی بود، خدا دوستدار شايستگی بود، خدا از سکوت بدش می آمد، خدا از سکون بدش می آمد، خدا از پوچی بدش می آمد، خدا از نيستی بدش می آمد، خدا "آفريننده" بود، مگر می شه "نيافريند"؟ ناگهان ابرها را آفريد، و در فضای نيستی رها کرد. ابرهايی از "ذره"ها، هر ذره: منظومه ای کوچک، نامش: اتم، آفتابی در ميان، و پيرامونش، ستاره ای، ستاره هايی، پروانه وار، در گَردِش، (کعبه ای، بر گِردَش، پرستندگان، در طواف! -از سنگ سياه تا سنگ سياه) ... ( از کتاب "يک، جلوش تا بينهايت صفرها" ) |
|||||
تشکر
