|
||||||
|
|
||||||
|
|
Tuesday, August 12, 2003 يک سال گذشت. يک سال نوشتن، يک سال بودن در دنيايی که پر از آشناست، پر از دوست، پر از آنها که حرفهايی برای گفتن دارند... يک سال در حضور شما نوشتم، از خودم، از دلم، از تجربه هايم، از ديده ها و شنيده هايم... اما آيا واقعا همه ی آنچه نوشتم ارزش نوشتن داشته؟ ارزش خوانده شدن؟ هر حرفی لايق گفته شدن نيست، و البته هر گوشی لايق شنيدن... از تمام دوستانی که نوشته های من رو - که گهگاه حتی ارزش خوانده شدن هم نداشتند- خواندند، کسانی که تشويقم کردند به ادامه ی راه، کسانی که نظر دادند و کسانی که فقط بودنشان بهم آرامش می داد که بتوانم بنويسم، ممنونم. پ.ن: يک تشکر ويژه هم از مازيار که تولد وبلاگم رو يادش بود. خودش 5 روز پيش 1 سالگی وبلاگش رو جشن گرفت و شيرينيش رو نداد ;) حرفهايی هست برای گفتن که اگر گوشی نبود نمی گوييم و حرفهايی هست برای نگفتن حرفهايی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آورند کلماتی که پاره های بودن آدمی اند اينان هماره در جستجوی مخاطب خويشند اگر او را يافتند، يافته می شوند و ... در صميم وجدان او آرام می گيرند و اگر مخاطب خويش را نيافتند، نيستند و اگر او زا گم کردند، روح را از درون به آتش می کشند و دمادم حريقهای دهشتناک عذاب بر می افروزند. ("نيايش" - دکتر شريعتی) |
|||||
تشکر
