چند روزی بود که حال خوشی نداشتم. دلم گرفته بود و باز نمی شد! هرکاری هم که می کردم برای اينکه کمی شادابی و نشاطم برگرده فقط يک تاثير زودگذر داشت. اما امروز به يمن غيبت استاد گرامی (!) فرصت پيدا کردم تا با يک دوست خوب باشم و اين دوست خوب واقعا کمکم کرد تا از اين کسالت بيرون بيام. (دست کم تاثيرش از اقدامات مشابه صورت گرفته جهت کاهش کسالت اينجانب، بيشتر بوده!) گاهی آدم چقدر از داشتن يک دوست احساس رضايت می کنه . خدايا ممنون :)
تشکر
