|
||||||
|
|
||||||
|
|
Thursday, April 10, 2003 عادت کرده ايم. بدجوري هم عادت کرده ايم. به اينکه آمريکا به بهانه کمک، از آن سر دنيا بيايد افغانستان جنگ کند، کشتار کند. به اينکه بيايد و به بهانه کمک، مردم عراق را لت و پار کند. به اينکه مردم نفهمند چه دارد بر سرشان مي آيد، و براي پايين کشيدن يک مجسمه جشن بگيرند، بدون اينکه فکر کنند فردا به جاي آن، مجسمه چه کسي نصب خواهد شد. عادت کرده ايم، به اينکه هر روز در فلسطين جنگ باشد، هر روز يک عده بيگناه کشته شوند. به اينکه هميشه يک نفر، يک دولت، يک حکومت، زور بگويد و ما هم آنرا محکوم کنيم! عادت کرده ايم، به شعار دادن، به شعار شنيدن. به اينکه هيچ کاري نتوانيم بکنيم. به اينکه فقط تماشاگر باشيم، بدون اين فکر که ممکن است خداي نکرده روزي برسد که مجبور به تسليم باشيم. عادت کرده ايم به اينکه ناراضي باشيم و کاري نکنيم. به اينکه فقط نگاه کنيم. به اينکه نگاههايمان يخ بزند. به اينکه نگاههاي منجمد يکديگر را ببينيم و سکوت کنيم. و به اينکه فکر کنيم دواي هر دردي فرياد است! بدجور عادت کرده ايم... |
|||||
تشکر
